Διεθνές Δίκαιο [open]

Η έννοια της γενοκτονίας εμφανίστηκε το 1944 για να ορίσει την εξόντωση των Εβραίων και των Τσιγγάνων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,. Ο όρος ίδια επινοήθηκε από τον Πολωνό δικηγόρο Raphael Lemkin για να περιγράψει τα μαζικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη ναζιστική Γερμανία αλλά και σε βάρος των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1915. Παρά το γεγονός ότι απουσιάζει εντελώς από τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1945, η έννοια θα χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης στα κατηγορητήρια. Η αναγνώριση θα έρθει το 1948 με την υιοθέτηση της πρωτοβουλίας των Ηνωμένων Εθνών, μέσω της Σύμβασης Γενοκτονίας, που θα διακρίνει το έγκλημα της γενοκτονίας των άλλων εγκλημάτων που διαπράττονται από σύγκρουση.

Το άρθρο ΙΙ της Σύμβασης ορίζει ως γενοκτονία κάθε πράξη "που διαπράττεται με σκοπό την καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας". Συγκεκριμένα, ως τέτοιες πράξεις θεωρούνται :

• Δολοφονία μελών της ομάδας
• Πρόκληση σοβαρών σωματικών ή διανοητικών βλαβών σε μέλη της ομάδας
• Την αυθαίρετη επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν φυσική εξόντωσή της
• Μέτρα για την πρόληψη των γεννήσεων εντός της ομάδας
• Δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.

Όπως προκύπτει από τον ορισμό αυτό τα τρία βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την γενοκτονία είναι : το υλικό στοιχείο, το στοιχείο της προθέσεως, και η έννοια της ομάδας.

Αν και ο όρος «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» αναφέρεται στο 1915 σε μια διπλωματική ανακοίνωση σχετικά με τη σφαγή των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η έννοια προσδιορίσθηκε το 1945 και νομικά  από τον Χάρτη Διεθνούς Στρατοδικείου  της Νυρεμβέργης (άρθ. 6 (γ)).

Η έννοια αυτή αποτελείται από μια σειρά ιδιαίτερα ειδεχθών εγκλημάτων, όπως η ανθρωποκτονία, η εξόντωση, η υποδούλωση, η απέλαση και η δίωξη όταν διαπράττονται εναντίον αμάχων, ανεξάρτητα από την ιθαγένειά τους.

Στον ορισμό του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που δόθηκε στη Νυρεμβέργη, διαφαίνεται ως απαραίτητη μια σύνδεση μεταξύ αυτού του εγκλήματος και της ένοπλης σύγκρουσης. Αυτή η άποψη δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής πριν  από το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (άρθρο 5), ώστε να συμπεριλάβει το πλαίσιο της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης στον ορισμό. Στη συνέχεια, η περί των ένοπλων συγκρούσεων αναφορά έχει εκλείψει εντελώς κατά την έγκριση του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Ρουάντα (άρθρο 3) και του Καταστατικού της Ρώμης για την ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (άρθρο 7), οπότε  έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μπορεί να θεωρηθεί ότι  διαπράττεται.

Ως εκ τούτου, το θεμέλιο της σύγχρονης προσέγγισης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είχαν. Η έννοια αυτή αποτελείται από μια σειρά ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων, όπως η ανθρωποκτονία, εξόντωση, υποδούλωση, απέλαση και η δίωξη όταν διαπράττονται εναντίον των αμάχων, ανεξάρτητα από την ιθαγένειά τους.

Στον ορισμό του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας δοθεί στη Νυρεμβέργη, μια σύνδεση μεταξύ αυτού του εγκλήματος και στο πλαίσιο της ένοπλης σύγκρουσης ήταν απαραίτητη. Αυτή η κατάσταση ήταν χαλαρή πρώτα από το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (άρθρο 5), ώστε να συμπεριλάβει τα πλαίσια της μη διεθνή ένοπλη σύρραξη στον ορισμό. Στη συνέχεια, η απαίτηση πλαίσιο των ένοπλων συγκρούσεων έχει εξαφανιστεί εντελώς κατά την έγκριση του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Ρουάντα (άρθρο 3) και του Καταστατικού της Ρώμης για την ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (άρθρο 7) ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μπορούν να αναληφθούν σε περιόδους πολέμου και σε περιόδους ειρήνης.

Επιπλέον, το καταστατικό του ICTR και το ΔΠΔ εισήγαγε ένα νέο στοιχείο, που ήδη αναφέρθηκε στη νομολογία του ICTY και άλλα έγγραφα: ότι οι παραπάνω πράξεις μπορεί να ανέλθει σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πρέπει να δεσμευτεί " ως μέρος μιας ευρείας ή συστηματικής επίθεσης », που αποκλείουν απομονωμένες ή τυχαίες πράξεις. Ωστόσο, μόνο μία πράξη, εφόσον διαπράττονται ως μέρος ευρείας ή συστηματικής επίθεσης, μπορεί να θεωρηθεί ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το κλειδί είναι ότι ο δράστης γνωρίζει αυτό το πλαίσιο της ευρείας και συστηματικής επίθεσης κατά του άμαχου πληθυσμού στο οποίο διαπράττει την πράξη. Αν και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχουν συχνά πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της κρατικής πολιτικής, λόγω του απαιτούμενου επιπέδου οργάνωσης και της κλίμακας των εγκλημάτων, ο ορισμός δεν αποκλείει ότι έχουν επίσης δεσμευθεί από άλλους οντότητες, όπως παραστρατιωτικές δυνάμεις, αντάρτικων κινημάτων, των τρομοκρατικών οργανώσεων.

Μια σημαντική εξέλιξη ήταν η αναγνώριση του βιασμού ως μέρος των πράξεων που μπορεί να συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (άρθρο 5 (ζ) του Καταστατικού του ICTY, το άρθρο 3 του καταστατικού ICTR). Η εξέλιξη αυτή επεκτάθηκε αργότερα και σε άλλες μορφές σεξουαλικής βίας στο Καταστατικό της Ρώμης (άρθρο 7 (ζ), βλέπε παρακάτω).

Το άρθρο 7 του Καταστατικού της Ρώμης καθιερώνει έναν μη εξαντλητικό κατάλογο των πράξεων που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όταν διαπράττονται ως μέρος ευρείας ή συστηματικής επίθεσης, η οποία στρέφεται εναντίον άμαχου πληθυσμού, με γνώση της επίθεσης:

Δολοφονία, Εξόντωση, Υποδούλωση, Απέλαση ή βίαιη μετακίνηση πληθυσμού, Φυλάκιση ή άλλη σοβαρή στέρηση της φυσικής ελευθερίας στην παραβίαση των θεμελιωδών κανόνων του διεθνούς δικαίου, Βασανιστήρια, ο βιασμός, η σεξουαλική δουλεία, ο εξαναγκασμός σε πορνεία, η αναγκαστική εγκυμοσύνη, η αναγκαστική στείρωση, ή οποιαδήποτε άλλη μορφή σεξουαλικής βίας ανάλογης σοβαρότητας., αναγκαστική εξαφάνιση  ατόμων, έγκλημα του απαρτχάιντ.

Δίωξη κατά οποιασδήποτε αναγνωρίσιμης ομάδας ή συλλογικότητας φυλετικής, εθνικής, εθνοτικής, πολιτιστικής, θρησκευτικής,  με άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής.

Ως εκ τούτου, το θεμέλιο της σύγχρονης προσέγγισης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είχαν. Η έννοια αυτή αποτελείται από μια σειρά ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων, όπως η ανθρωποκτονία, εξόντωση, υποδούλωση, απέλαση και η δίωξη όταν διαπράττονται εναντίον των αμάχων, ανεξάρτητα από την ιθαγένειά τους.

Στον ορισμό του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας δοθεί στη Νυρεμβέργη, μια σύνδεση μεταξύ αυτού του εγκλήματος και στο πλαίσιο της ένοπλης σύγκρουσης ήταν απαραίτητη. Αυτή η θέση  ήταν χαλαρή πρώτα από το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (άρθρο 5), ώστε να συμπεριλάβει τα πλαίσια της μη διεθνή ένοπλη σύρραξη στον ορισμό. Στη συνέχεια, η απαίτηση πλαίσιο των ένοπλων συγκρούσεων έχει εξαφανιστεί εντελώς κατά την έγκριση του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Ρουάντα (άρθρο 3) και του Καταστατικού της Ρώμης για την ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (άρθρο 7) ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μπορούν να αναληφθούν σε περιόδους πολέμου και σε περιόδους ειρήνης.

Επιπλέον, τα καταστατικά του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την Ρουάντα και του ΔΠΔ εισήγαγαν ένα νέο στοιχείο, που ήδη αναφέρθηκε στη νομολογία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία ότι δηλαδή οι παραπάνω πράξεις μπορεί να αναχθούν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, " εφόσον αξιολογηθούν ως μέρος μιας ευρείας ή συστηματικής επίθεσης »,  ενώ αποκλείεται να πρόκειται για απομονωμένες ή τυχαίες πράξεις. Ωστόσο, μόνο μία πράξη, εφόσον διαπράττεται ως μέρος ευρείας ή συστηματικής επίθεσης, μπορεί να θεωρηθεί ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είναι σημαντικό ότι ο δράστης να γνωρίζει αυτό το πλαίσιο της ευρείας και συστηματικής επίθεσης κατά του άμαχου πληθυσμού σε βάρος του οποίου διαπράττει την πράξη. Αν και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχουν συχνά πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο κρατικής πολιτικής, λόγω του απαιτούμενου επιπέδου οργάνωσης και της κλίμακας των εγκλημάτων, ο ορισμός δεν αποκλείει ότι έχουν επίσης διαπραχθεί και από άλλες οντότητες, όπως παραστρατιωτικές οργανώσεις, αντάρτικα κινήματα, τρομοκρατικές οργανώσεις.