Διεθνές Δίκαιο [open]

Υπάρχει περίπτωση οι συνθήκες να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους, όταν για παράδειγμα μία μεταγενέστερη συνθήκη ρυθμίζει ένα ζήτημα με διαφορετικό τρόπο από ό,τι το ρύθμιζε μια προγενέστερη συνθήκη.

Όταν τα μέρη μίας προγενέστερης συνθήκης, συνομολογήσουν μία νέα συνθήκη, με το ίδιο αντικείμενο, τότε θεωρείται ότι ισχύει η μεταγενέστερη συνθήκη – με άλλα λόγια « η μεταγενέστερη συνθήκη καταργεί πάντα την προγενέστερη εφ’ όσον λαμβάνουν μέρος οι ίδιες χώρες», ισχύει δηλαδή ο κανόνας  “lex prosteriori derogate priori”.  Όταν μια μεταγενέστερη συνθήκη είναι ειδικότερη της προγενέστερης εφαρμόζεται η αρχή “lex specialis derogat generalis”. 

Η λήξη μίας συνθήκης πραγματοποιείται με την εκτέλεση των συμβατικών δεσμεύσεων που προβλέπει. Μπορεί επίσης, να επέλθει: α) με την κοινή βούληση των συμβαλλόμενων μερών – κατάργηση β) με την εκδήλωση της βουλήσεως ενός των συμβαλλόμενων – καταγγελία γ) με την επέλευση εξωτερικών γεγονότων (πόλεμος, διαδοχή κρατών, αδυναμία εκτελέσεως ή μεταβολή των περιστάσεων).

 Η αναστολή ισχύος των συνθηκών, σύμφωνα με το Αρθ.57 Συμβάσεως της Βιέννης 1969 περί Συνθηκών, είναι δυνατή κάτω από προϋποθέσεις. Η αναστολή πραγματοποιείται, είτε κατά πρόβλεψη της ίδιας συνθήκης, είτε υπό τους όρους στους οποίους συμφωνούν μεταγενέστερα όλα τα συμβαλλόμενα κράτη.

 Πολύ σημαντικό ρόλο στην ακυρότητα των συνθηκών παίζει το στοιχείο της κυριαρχίας και το βουλητικό στοιχείο. Σε κάθε συνθήκη πρέπει να πρυτανεύει η καθαρή συναίνεση κάθε κράτους.

Καθαρή συναίνεση έχουμε, όταν κατά τη διάρκεια της συνομολόγησης μιας συνθήκης, δεν έχει προκύψει κάποιο νομικό ελάττωμα, όπως πλάνη, απάτη, εξαναγκασμός. Ωστόσο σημαντική θεωρείται, η εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας, διατήρηση κάποιων πόρων, να διατηρηθεί δηλαδή το επίπεδο των θεμελιωδών αξιών και των συμφερόντων της διεθνούς κοινότητας να ληφθεί υπόψη η ιδιαίτερη βούληση του κάθε συμβαλλόμενου κράτους. Σε περίπτωση που τα ανωτέρω δεν γίνονται σεβαστά τότε μοιραία οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα της ακυρότητας της συνθήκης.