Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια και Θεμελιώδη Δικαιώματα [open]

Γρηγορίου Παναγιώτης

Περιγραφή

Η συνθήκη του Μάαστριχτ όρισε ότι κάθε πρόσωπο που έχει την υπηκοότητα ενός κράτους μέλους θεωρείται ως πολίτης της Ένωσης. Η καθιέρωση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας αποβλέπει στην ενίσχυση και στην προώθηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία της κοινοτικής ολοκλήρωσης. Χάρη στην ανάπτυξη της ενιαίας αγοράς, οι πολίτες έχουν ορισμένα γενικά δικαιώματα σε διάφορους τομείς όπως η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών, η προστασία των καταναλωτών και της δημόσιας υγείας, η ισότητα των ευκαιριών και της μεταχείρισης, η πρόσβαση στην απασχόληση και στην κοινωνική προστασία. Επιπλέον, η ιθαγένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνει διατάξεις και ειδικά δικαιώματα που συγκεντρώνονται σε τέσσερις κατηγορίες:

  • ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή στην επικράτεια της Ένωσης,
  • δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις κοινοτικές και δημοτικές εκλογές στο κράτος μέλος κατοικίας,
  • διπλωματική και προξενική προστασία κάθε κράτους μέλους στο έδαφος τρ
Περισσότερα  
CC - Αναφορά Δημιουργού
Περιεχόμενο μαθήματος

1) Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια και Θεμελιώδη Δικαιώματα

2) Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια και ταυτότητα (μέρος 1ο)

3) Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια​ και ταυτότητα (μέρος 2ο)

4) Ευρωπαϊκός Χάρτης Προστασίας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων

5) Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας - Απόκτηση Ευρωπαικής Ιθαγένειας

6) Δικαιώματα Ευρωπαίου πολίτη - Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης

7) Πηγές του Δικαίου και Νομικός Πλουραλισμός στην Ε.Ε

8) Ιθαγένεια και Δικαιώματα στην Ελληνική και Ρωμαϊκή Αρχαιότητα

9) Τα δικαιώματα του Ανθρώπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση

10) Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια​, κοινές πολιτικές και ηθικές αξίες για την Ε.Ε

Μαθησιακοί στόχοι

 Απόκτηση βασικών γνώσεων γύρω από την ιθαγένεια της ΕΕ και τα αναγνωριζόμενα και προστατευόμενα θεμελιώδη δικαιώματα στο πλαίσιο του δικαίου της ΕΕ (πρωτογενούς και παραγώγου). Κεντρικός στόχος η διαμόρφωση συνειδητοποιημένων και ευαισθητοποιημένων ευρωπαίων πολιτών.

Βιβλιογραφία
  1. Σημειώσεις διδάσκοντος Π.Γρηγορίου
  2. Jürgen Habermas, Ο μεταεθνικός αστερισμός, Εκδ. Πόλις, Αθήνα, 2003
  3. Justine Lacroix, Patriotisme constitutionnel et identité postnationale chez Jürgen Habermas, PUF, Παρίσι, 2002
  4. Αριστόβουλος Μάνεσης, Συνταγματικά δικαιώματα, «Ατομικές ελευθερίες», εκδοτικός οίκος Σάκκουλα, πανεπιστημιακές παραδόσεις, 1981

Ενότητες

Στην πρώτη εισαγωγική ενότητα γίνεται παρουσίαση της σχέσης των προστατευόμενων θεμελιωδών δικαιωμάτων στο πλαίσιο της ΕΕ με με την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη (ευρωπαϊκή ιθαγένεια) με βάση το ενωσιακό πρωτογενές και παράγωγο δίκαιο

Στην δεύτερη, τρίτη και δέκατη ενότητα έμφαση δίνεται στην σχέση της ενωσιακής ιθαγένειας με την ευρωπαϊκή ταυτότητα, στον βαθμό φυσικά που αυτή υφίσταται. Με αυτή του την ιδιότητα ο ευρωπαίος πολίτης αναδεικνύεται σε πρωτεύοντα παράγοντα ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κοινωνικών αξιών και λειτουργίας των δημοκρατικών κοινωνιών, εφόσον τα οπτικοακουστικά έργα δύνανται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Εμβαθύνουν στην ανάλυση της έννοιας της ευρωπαϊκής ταυτότητας, βασισμένης σε κοινές αξίες, κοινή ιστορία και κοινό πολιτισμό έτσι ώστε να δώσει στους ευρωπαίους πολίτες τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη δημιουργία μιας Ευρώπης που θα έρχεται όλο και πιο κοντά στους πολίτες της και θα είναι ενωμένη μέσα στην πολιτιστική της πολυμορφία· να σφυρηλατήσει μια ευρωπαϊκή ταυτότητα που θα βασίζεται σε κοινά αναγνωρισμένες αξίες, στην ιστορία και τον πολιτισμό· να βελτιώσει την αμοιβαία κατανόηση των ευρωπαίων πολιτών μέσω του σεβασμού της πολιτιστικής πολυμορφίας και της συμβολής στο διάλογο μεταξύ των πολιτισμών.

Στην δεύτερη, τρίτη και δέκατη ενότητα έμφαση δίνεται στην σχέση της ενωσιακής ιθαγένειας με την ευρωπαϊκή ταυτότητα, στον βαθμό φυσικά που αυτή υφίσταται. Με αυτή του την ιδιότητα ο ευρωπαίος πολίτης αναδεικνύεται σε πρωτεύοντα παράγοντα ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κοινωνικών αξιών και λειτουργίας των δημοκρατικών κοινωνιών, εφόσον τα οπτικοακουστικά έργα δύνανται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Εμβαθύνουν στην ανάλυση της έννοιας της ευρωπαϊκής ταυτότητας, βασισμένης σε κοινές αξίες, κοινή ιστορία και κοινό πολιτισμό έτσι ώστε να δώσει στους ευρωπαίους πολίτες τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη δημιουργία μιας Ευρώπης που θα έρχεται όλο και πιο κοντά στους πολίτες της και θα είναι ενωμένη μέσα στην πολιτιστική της πολυμορφία· να σφυρηλατήσει μια ευρωπαϊκή ταυτότητα που θα βασίζεται σε κοινά αναγνωρισμένες αξίες, στην ιστορία και τον πολιτισμό· να βελτιώσει την αμοιβαία κατανόηση των ευρωπαίων πολιτών μέσω του σεβασμού της πολιτιστικής πολυμορφίας και της συμβολής στο διάλογο μεταξύ των πολιτισμών.

Στην τέταρτη ενότητα παρουσιάζεται ο Ευρωπαϊκός Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ευρωπαίου Πολίτη Ο χάρτης συγκεντρώνει σε ένα μόνο έγγραφο δικαιώματα που μέχρι τότε ήταν διάσπαρτα στις διάφορες νομοθετικές πράξεις όπως στις εθνικές νομοθεσίες και τη νομοθεσία της EE, καθώς και στις διεθνείς συμβάσεις του Συμβουλίου της Eυρώπης, των Ηνωμένων Eθνών (ΟΗE), του Διεθνούς Οργανισμού Eργασίας (ΔΟE). Ο χάρτης, παρέχοντας διαφάνεια και σαφήνεια στα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, δημιουργεί νομική ασφάλεια. Ο εν λόγω Χάρτης  περιλαμβάνει ένα εισαγωγικό προοίμιο και 54 άρθρα που κατανέμονται σε 7 κεφάλαια

  • κεφάλαιο I: αξιοπρέπεια(ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δικαίωμα στη ζωή, δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσώπου, απαγόρευση των βασανιστηρίων και των απάνθρωπων εξευτελιστικών ποινών ή μεταχείρισης, απαγόρευση της δουλείας και της καταναγκαστικής εργασίας).
  • κεφάλαιο II: ελευθερία(δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια, σεβασμός της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, δικαίωμα γάμου και δικαίωμα ίδρυσης οικογένειας, ελευθερία σκέψης συνείδησης και θρησκείας, ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, ελευθερία του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, ελευθερία των τεχνών και των επιστημών, δικαίωμα εκπαίδευσης, επαγγελματική ελευθερία και δικαίωμα στην εργασία, ελευθερία ίδρυσης επιχείρησης δικαίωμα ιδιοκτησίας, δικαίωμα ασύλου, προστασία σε περίπτωση απομάκρυνσης, επαναπροώθησης και απέλασης).
  • κεφάλαιο III: ισότητα(ισότητα έναντι του νόμου, μη διάκριση, πολιτισμική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία, ισότητα ανδρών και γυναικών, δικαιώματα του παιδιού, δικαιώματα των ηλικιωμένων, ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες).
  • κεφάλαιο IV: αλληλεγγύη(δικαίωμα στην πληροφόρηση και στη διαβούλευση με τους εργαζομένους στο πλαίσιο της επιχείρησης, δικαίωμα διαπραγματεύσεων και συλλογικών ενεργειών, δικαίωμα πρόσβασης στις υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας, προστασία έναντι αδικαιολόγητης απόλυσης, δίκαιοι και ισότιμοι όροι εργασίας, απαγόρευση της εργασίας των παιδιών και προστασία των εργαζόμενων νέων, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή, κοινωνική ασφάλεια και κοινωνική αρωγή, προστασία της υγείας, πρόσβαση σε υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος, προστασία του περιβάλλοντος, προστασία των καταναλωτών).
  • κεφάλαιο V: ιθαγένεια(δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι κατά τις εκλογές του Eυρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τις δημοτικές εκλογές, δικαίωμα χρηστής διαχείρισης, δικαίωμα πρόσβασης στα έγγραφα, Eυρωπαίος Διαμεσολαβητής, δικαίωμα αναφοράς, ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή, διπλωματική και προξενική προστασία).
  • κεφάλαιο VI: δικαιοσύνη(δικαίωμα πραγματικής προσφυγής και αμερόληπτου δικαστηρίου, τεκμήριο αθωότητας και δικαιώματα υπεράσπισης, αρχές νομιμότητας και αναλογικότητας αξιόποινων πράξεων και ποινών, δικαίωμα του προσώπου να μην δικάζεται ή να μην τιμωρείται ποινικά δύο φορές για την ίδια αξιόποινη πράξη).
  • κεφάλαιο VII: γενικές διατάξεις.

Η πέμπτη ενότητα αφιερώνεται στην απόκτηση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ιθαγένειας αλλά και σε μια αναλυτική παρουσίαση του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας.

Η έκτη ενότητα παρουσιάζει τα δικαιώματα του ευρωπαίου πολίτη σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Ο ΕΚΧ εξελίσσεται συνεχώς μέσω της νομολογίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων, που επιβλέπει την εφαρμογή του, και μέσω της υιοθέτησης  των Πρωτοκόλλων στον ΕΚΧ,  που διευρύνουν τα προστατευόμενα δικαιώματα και βελτιώνουν το μηχανισμό ελέγχου. Το 1988 υιοθετήθηκε το Πρόσθετο Πρωτόκολλο στον ΕΚΧ, το οποίο επέκτεινε το πεδίο εφαρμογής του Χάρτη με την αναγνώριση νέων δικαιωμάτων. Το 1995 υιοθετήθηκε ένα νέο Πρόσθετο Πρωτόκολλο που προβλέπει το σύστημα Συλλογικών Καταγγελιών. Η Ελλάδα κύρωσε και τα δύο Πρόσθετα Πρωτόκολλα με το Ν. 2595/98 (ΦΕΚ 63/Α/24-3-98). Το 1991 υιοθετήθηκε το τροποποιητικό πρωτόκολλο που βελτίωσε τη διαδικασία ελέγχου της εφαρμογής του ΕΚΧ, το οποίο  κυρώθηκε από την Ελλάδα με το Ν. 2422/1996 (ΦΕΚ 144 Α/4-7-96).

Το 1996 ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης  αναθεωρήθηκε προκειμένου να γίνει ακόμη πιο επίκαιρος και να συμπεριλάβει νέα δικαιώματα. Ο Αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης υιοθετήθηκε στις 3 Μαΐου 1996, στο Στρασβούργο, όπου και άνοιξε για υπογραφή, ετέθη δε διεθνώς σε ισχύ την 1η Ιουλίου 1999,  με τη συμπλήρωση των απαιτούμενων για τούτο τριών κυρώσεων. Συμπεριλαμβάνει στο σκεπτικό του τις εξελίξεις στην εργατική νομοθεσία και στην κοινωνική πολιτική, όσες μεσολάβησαν από τη θέσπιση του Χάρτη του 1961, και αποβλέπει τελικώς στο να  τον αντικαταστήσει.

Ο  Αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης (στο εξής «Αναθεωρημένος ΕΚΧ»), αποτελείται από το Προοίμιο, έξι Μέρη και το Παράρτημα. 

Το Μέρος ΙΙ του ΕΚΧ αναφέρεται σε συγκεκριμένα δικαιώματα, αριθμεί τριάντα ένα (31) συνολικά άρθρα, που αντιστοιχούν σε ισάριθμα δικαιώματα, τα οποία τυποποιούνται ως  εξής: α) δεκαεννιά (19) δικαιώματα ήδη κατοχυρωμένα από τον Χάρτη του 1961 με κάποιες τροποποιήσεις (άρθρα 1-19), β)  τέσσερα (4) δικαιώματα προστατευόμενα από το Πρόσθετο Πρωτόκολλο του 1988, (άρθρα 20-23) και γ)  οκτώ (8) νέα δικαιώματα θεσπιζόμενα για πρώτη φορά (άρθρα 24-31). Τα δικαιώματα που προστατεύονται από τον ΕΚΧ εντάσσονται σε  τέσσερις θεματικούς τομείς: α) Απασχόληση, Κατάρτιση και Ίσες Ευκαιρίες, β) Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση και Κοινωνική Προστασία, γ) Εργασιακά Δικαιώματα  και δ) Προστασία των Παιδιών, της Οικογένειας και των Μεταναστών.

Στην έβδομη ενότητα το ενδιαφέρον εστιάζεται στην ανάλυση των πηγών του εν λόγω δικαίου της ιθαγένειας και των προστατευομένων δικαιωμάτων αλλά και του ευρωπαϊκού νομικού πλουραλισμού, που πλαισιώνει τα σχετικά ζητήματα.

Στην όγδοη ενότητα παρουσιάζεται η ιδιότητα του πολίτη στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.

Η ρωμαϊκή κοινωνία χαρακτηριζόταν από ιεραρχική οργάνωση, με τους σκλάβους (servi) στη βάση, τους απελέυθερους (liberti) λίγο παραπάνω και τους γεννημένους ελεύθερους πολίτες (cives) στην κορυφή. Οι ελεύθεροι πολίτες ταξινομούνταν με τη σειρά τους σε περαιτέρω κοινωνικές τάξεις. Η ευρύτερη και αρχαιότερη διαίρεση ήταν ανάμεσα στους Πατρικίους και στους πληβείους. Αυτό το κριτήριο έγινε λιγότερο σημαντικό προς το τέλος της δημοκρατικής περιόδου, καθώς ορισμένες οικογένειες πληβείων απέκτησαν πλούτη και ασχολήθηκαν με την πολιτική, ενώ κάποιες οικογένειες πατρικίων γνώρισαν δύσκολες μέρες. Η καταγωγή από παλαιά οικογένεια πατρικίων, ωστόσο, ακόμη και τότε ήταν σημάδι ιδιαίτερου κύρους, και πολλά θρησκευτικά αξιώματα ήταν προσβάσιμα μοναχά στους πατρικίους.

Ένας ταξικός διαχωρισμός βασισμένος στη στρατιωτική θητεία απέκτησε με τον καιρό μεγαλύτερη σημασία. Ο καθορισμός των μελών των τάξεων αυτών γινόταν περιοδικά από τους Τιμητές (censors), σύμφωνα με την προσωπική περιουσία. Η πλουσιότερη τάξη ήταν αυτή των Συγκλητικών, η οποία κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή και διοικούσε το στρατό. Ακολουθούσαν οι ιππείς (equites), τάξη την οποία συγκροτούσαν αρχικά αυτοί που μπορούσαν να συντηρήσουν ένα πολεμικό άλογο, και οι οποίοι σχημάτισαν τελικά μια ισχυρή τάξη εμπόρων. Στη βάση βρίσκονταν οι προλετάριοι (proletarii), δηλαδή οι πολίτες χωρίς καμία περιουσία.

Από την κοινωνική τάξη εξαρτάτο και το δικαίωμα ψήφου του καθενός. Οι πολίτες χωρίζονταν σε εκλογικές «φυλές», με αυτές των πλουσίων να αριθμούν λιγότερα μέλη από αυτές των φτωχών, και τους προλεταρίους να συγκροτούν μια φυλή μόνοι τους. Η κατάθεση της ψήφου γινόταν ανά φυλή και σταματούσε μόλις σχηματιζόταν κάποια πλειοψηφία, έτσι ώστε οι φτωχότερες τάξεις συχνά δεν κατάφερναν καν να ρίξουν την ψήφο τους.

Οι κάτοικοι συμμαχικών ξένων πόλεων συχνά αποκτούσαν το Λατινικό Δικαίωμα (Latinitas), μια κατάσταση κάπου ανάμεσα σε αυτή των Ρωμαίων Πολιτών και σε αυτή των ξένων (peregrini). Οι άνθρωποι αυτοί είχαν κάποια δικαιώματα βάσει του ρωμαϊκού δικαίου, ενώ οι ηγέτες τους μπορούσαν να αποκτήσουν και το δικαίωμα του Ρωμαίου Πολίτη. Παρόλο που υπήρχαν πολλά «επίπεδα» του Λατινικού Δικαιώματος, η κύρια διαίρεση ήταν ανάμεσα σε αυτούς «cum suffragio» (με δικαίωμα ψήφου, μέλη μιας φυλής στις ψηφοφορίες, που μπορούσαν να συμμετάσχουν στη Φυλέτιδα Εκκλησία) και σε αυτούς «sine suffragio»(χωρίς δικαίωμα ψήφου, που δεν είχαν εκλογικά δικαιώματα). Μερικές ιταλικές πόλεις που ήταν σύμμαχοι των Ρωμαίων απέκτησαν για τους κατοίκους τους το δικαίωμα του Ρωμαίου Πολίτη μετά τον Κοινωνικό Πόλεμο του (91-88 π.Χ.), ενώ το ίδιο δικαίωμα απέκτησαν όλοι οι γεννημένοι ελεύθεροι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρακάλλα, το 212. Οι γυναίκες μοιράζονταν κάποια βασικά δικαιώματα της τάξης που άνηκαν οι άντρες της οικογενείας τους, αλλά δεν θεωρούνταν πλήρεις πολίτες κι έτσι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου ή συμμετοχής στα κοινά.

Η μελέτη της ιδιότητας του πολίτη στην αρχαία Ελλάδα παραπέμπει κυρίως στην  αθηναϊκή δημοκρατία του 4ου αιώνος π.Χ., που θεωρείται, συνήθως, ως ο πρόγονος των σύγχρονων δημοκρατιών. Το πολιτικό σύστημα το οποίο προήλθε από την κρίση των ολιγαρχικών πολιτευμάτων του τέλους του προηγουμένου αιώνος είχε, κατά την άποψη αυτή, επιβάλει την αρχή της κυριαρχίας των νόμων, οι οποίοι κοινοποιούνταν σε όλους μέσω της ανάρτησης, μιας κυριαρχίας που είχε ως εγγύηση το γεγονός ότι οι νόμοι δεν μπορούσαν πια να τροποποιούνται με απλή απόφαση μιας λαϊκής συνέλευσης.

 

Για να αποκτήσει κανείς την ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας πρωταρχικό κριτήριο ήταν αυτό της καταγωγής, δηλαδή έπρεπε να είχε γεννηθεί από γονείς που ήταν αμφότεροι ελεύθεροι πολίτες (αστοί).  Ο χαρακτήρας του αστικού σώματος ήταν άμεσα συνδεδεμένος με μια σειρά πλεονεκτημάτων και προνομίων που απέρρεαν από την απολαβή της ιδιότητας του πολίτη. 

 Ο ελεύθερος πολίτης μπορούσε να έχει πρόσβαση στη διαχείριση της εξουσίας και στη λήψη των αποφάσεων μέσω της συμμετοχής του στα πολιτικά και πολιτειακά θεσμικά όργανα της πόλεως και ταυτόχρονα να αμείβεται για τη συμμετοχή του αυτή. 

Αποκτούσε το δικαίωμα κατοχής γης και ακινήτων και, παράλληλα, απαλλασσόταν από οποιονδήποτε σταθερό άμεσο φόρο.  Απολάμβανε πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα.  Το επόμενο πλεονέκτημα της ιδιότητας του πολίτη ήταν – τουλάχιστον ως τον 5ο αι. π.Χ. – η οπλιτική ικανότητα, δηλαδή η δυνατότητα του πολίτη να προμηθεύεται τον οπλισμό του και να μπορεί να υπερασπίζεται την πόλη του. 

Και το τελευταίο χαρακτηριστικό της ιδιότητας του ελεύθερου πολίτη αφορούσε στη συμμετοχή του στις θρησκευτικές τελετές της πόλης.  Η πόλις, αν και εμφανίζεται ως μια κοινότητα πολιτών, οργανώνεται και δομείται μέσα στο πλαίσιο που παραπέμπουν είτε σε σχέσεις συγγένειας είτε σε τοπική-γεωγραφική διάρθρωση του χώρου

Η ένατη ενότητα προσεγγίζει την σχέση που έχει διαμορφώσει η ενωσιακή έννομη τάξη με την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου είτε στο εσωτερικό της είτε στις σχέσεις της με την ευρωπαϊκή σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η σημασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνδέεται με την εξέλιξη της Κοινότητας/Ένωσης από μια αγορά, προσανατολισμένη στην προστασία σχετικών δικαιωμάτων (εργαζομένου, καταναλωτή), προς ένα πλήρες θεσμικό σύστημα, που επιβάλλει την προστασία των συνολικών δικαιωμάτων ενός πολίτη.

Στην δεύτερη, τρίτη και δέκατη ενότητα έμφαση δίνεται στην σχέση της ενωσιακής ιθαγένειας με την ευρωπαϊκή ταυτότητα, στον βαθμό φυσικά που αυτή υφίσταται. Με αυτή του την ιδιότητα ο ευρωπαίος πολίτης αναδεικνύεται σε πρωτεύοντα παράγοντα ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κοινωνικών αξιών και λειτουργίας των δημοκρατικών κοινωνιών, εφόσον τα οπτικοακουστικά έργα δύνανται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Εμβαθύνουν στην ανάλυση της έννοιας της ευρωπαϊκής ταυτότητας, βασισμένης σε κοινές αξίες, κοινή ιστορία και κοινό πολιτισμό έτσι ώστε να δώσει στους ευρωπαίους πολίτες τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη δημιουργία μιας Ευρώπης που θα έρχεται όλο και πιο κοντά στους πολίτες της και θα είναι ενωμένη μέσα στην πολιτιστική της πολυμορφία· να σφυρηλατήσει μια ευρωπαϊκή ταυτότητα που θα βασίζεται σε κοινά αναγνωρισμένες αξίες, στην ιστορία και τον πολιτισμό· να βελτιώσει την αμοιβαία κατανόηση των ευρωπαίων πολιτών μέσω του σεβασμού της πολιτιστικής πολυμορφίας και της συμβολής στο διάλογο μεταξύ των πολιτισμών.

Ανοικτό Ακαδ. Μάθημα

Ανοικτά Ακαδημαϊκά Μαθήματα
Επίπεδο: A+

Αρ. Επισκέψεων :  4973
Αρ. Προβολών :  20946